Kako su četnici i ustaše podijelili bivšu SFRJ

Devet godina posle završetka Drugog svetskog rata ustaški poglavnik Ante Pavelić i bivši premijer Kraljevine Jugoslavije Milan Stojadinović u Argentini su napravili “dogovor” po kome se uništava FNRJ i deli na tri države – Srbiju, Hrvatsku i Sloveniju, s Crnom Gorom, Makedonijom i Dubrovnikom pod kapom Beograda, dok pola Bosne, Knin, Banjaluka i Lika pripadaju Zagrebu! 15.04.2014 | 08:58

Devet godina posle završetka Drugog svetskog rata ustaški poglavnik Ante Pavelić i bivši premijer Kraljevine Jugoslavije Milan Stojadinović u Argentini su napravili “dogovor” po kome se uništava FNRJ i deli na tri države – Srbiju, Hrvatsku i Sloveniju, s Crnom Gorom, Makedonijom i Dubrovnikom pod kapom Beograda, dok pola Bosne, Knin, Banjaluka i Lika pripadaju Zagrebu! Sporazum Pavelić-Stojadinović potpisan je krajem 1954. u Buenos Ajresu u Argentini. Sporazum je predviđao razbijanje Federativne Narodne Republike Jugoslavije i njen raspad na tri nezavisne države: Sloveniju, Hrvatsku i Srbiju. Pavelić i Stojadinović su u hrvatskom i srpskom emigrantskom listu branili ovaj antikomunistički savez, jer obe emigracije nisu priznavale legalnost Titovog režima u Jugoslaviji kao novi srpsko-hrvatski sporazum koji bi zamenio zastareli iz 1939, koji su potpisali Vlatko Maček i Dragiša Cvetković. Kao granica između Slovenije i Hrvatske uzeta je već postojeća u FNRJ, jer se sporazum ticao srpsko-hrvatskih odnosa i nije se bavio slovenačkim pitanjem. Sporazumna granica Srbije i Hrvatske od severa prema jugu između Hrvatske i Srbije bila bi sledeća: Granica je trebala da prati već postojeću između SR Hrvatske i SR Srbije (SAP Vojvodine) do reke Save i granice sa SR Bosnom i Hercegovinom. Zatim je granica trebala da prati reku Savu od ušća i reke Bosne. Potom je ona išla rekom Bosnom, a zatim u produžetku linije njenog donjeg toka planinskim vrhovima do početka donjeg toka Neretve i potom tim tokom do Jadranskog mora. Na ovaj način Bosanska Krajina bi pripala Hrvatskoj, dok bi najveći deo središnje sa istočnom Bosnom, istočna Hercegovina i južna Dalmacija pripala Srbiji (uključujući Sarajevo i Dubrovnik). Sporazum je predviđao mirno preseljenje (uz razmenu imovine) svih Srba koji bi se zatekli u okvirima Hrvatske, te svih Hrvata (u današnjem smislu) Bošnjaka koji bi se zatekli u okvirima Srbije (svi govornici tada službenog srpsko-hrvatskog jezika islamske veroispovesti uzeti su kao Hrvati; ovo znači da bi i slovenački muslimani današnje Srbije i Crne Gore bili razmenjeni za Srbe na osnovu sporazuma). Makedonija nije spominjana, ali se može pretpostaviti da je Stojadinović zamišljao u okvirima Srbije. Sporazum Pavelić-Stojadinović proizveo je žestoke negativne reakcije od strane hrvatskih i srpskih emigracija, te Titovog komunističkog režima u Jugoslaviji. Ustaška je emigracija kritikovala svog bivšeg poglavnika jer je odustao od Drine, po njima istorijske hrvatske granice, o čemu svedoči izreka: “Sve do Drine!” Pavelićevo prepuštanje delova Srema, Bosne, Hercegovine i Dalmacije Srbiji u ustaškom emigrantskom listu upoređivano je s prepuštanjem delova Dalmacije Italiji 1941. godine I taj je potez značio nacionalnu izdaju za tvrde ustaše. Josip Broz Tito ovaj sporazum smatrao je “računom bez krčmara” koji je izbačen iz svih informativnih medija u Jugoslaviji.