Čiji "plaćenici" kreću na Aleksandra Vučića?

Trudim se da ne pišem i ne govorim o Srbiji i njenoj politici, duboko uvjeren da je to dužnost mnogih mojih prijatelja u Beogradu i Srbiji, i da bi moje bavljenje tom otvorenom ranom kolektivne stabilnosti Balkana, a ne Srbijom kao temom, bilo negiranje tih hrabrih, patriotskih i stručnih napora koje čine dobri ljudi, intelektualci i neki politički aktivisti u Srbiji.

Region 29.11.2016 | 20:34 Ipak mi se ponekad omakne, pa pomenem ili napišem ponešto o tome, više zbog potrebe da jasno iskažem svoj stav o političkom zločinu i kukavičluku koji se čini u ime cjele Srbije i srpskog naroda, nego što vjerujem da je to moje mišljenje značajno ili potrebno. Iako ne sumnjam u svoje pravo da iznesem lični stav o politici vlade Srbije, ipak ću pokušati i objasniti izvore tog svoga prava i prilike koje su uticale na moje mišljenje.

1. Iz nekog razloga vlast u Srbiji želi da o odnosima i političkim prilikama u Dejtonskoj Bosni i Hercegovini, svojim građanima, regionu, cjeloj Evropi (prije svega neoliberalnoj Njemačkoj) poraženoj Americi, govori i ponaša se kao da je „Bosna Švicarska“!

Vučićevu Vladu u Srbiji Republika Srpska uopšte ne zanima, iako navodno sarađuje sa svojom bratskom republikom i etničkom i vjerskom braćom „na najvišem nivou“ – sa puno tolerancije i razumijevanja. „Srbija pomaže i štiti Republiku Srpsku“ odjekuje iz Beograda, ali ta pomoć nije ni blizu saradnje i pomoći koju sarajevske političke elite dobijaju svakodnevno od „svoje vjerske braće“ iz Saudijske Arabije i Turske.

U ratu i miru – obukom vojnika i oficira, oružjem, hranom, vojnim i nevojnim sredstvima, tajnim službama i svim relevantnim informacijama do kojih dođu, stalnom „razmjenom obavještajnih podataka“, kao i u bilateralnim odnosima, Ujedinjenim nacijama i Vijeću za inplementaciju mira. Tajno i javno, uvijek i na svakom mjestu, bez ijedne kalkulacije, muslimanske vlade i države su podržavale političko Sarajevo, Izetbegovićev režim i njegovu politiku.

Nije bilo „sankcija na Drini“, neodlučnog ili neodređenog stava, kao „nećemo da se mješamo“ ili još gore; „to se nas ne tiče“. Otvorena i jasna podrška po cjenu kršenja embarga na uvoz oružija; uvoz militantnih pojedinaca i grupa; finansiranje radikalnih grupa, paravojski, tajnih organizacija… Finansiranje „uvoza i izvoza“ ekstremista – naseljavanja BiH… Naravno i mnogo toga još.

Nikada se pomoć koju Srbija pruža Republici Srpskoj nije približila, ni nivou koji konstantno, zadnjih 25. godina, pružaju zajedno Turci i Saudijci, u savezu sa „vjerskom polu-braćom“ iz šiitske Islamske Republike Iran.

Iako su na svim mjestima bili u međusobnom sukobu ili ratu – u „Izetbegovićevoj Bosni“ se nisu kolebali, bili su zajedno, odlučni da pomažu i kad se ne slažu – da podržavaju i kad im se ne dopadaju odluke podstaknute zapadnim pritiscima, a koje su Izetbegovići – stariji i mlađi, morali ponekad donositi.

Kada bi Republika Srpska iz Beograda dobila onu vrstu i količinu pomoći i podrške koju je Iran pružao Izetbegovićevoj nomenklaturi i islamističkom naslijeđu (babe mu Alije) – u vrijeme, zadnjih 5. godina, dok je Iran bio pod sankcijama zavedenim i od strane Bosne i Hercegovine (dok su trojicu iranskih diplomata izgonili iz Sarajeva, zbog špijunaže ili nuklearnog programa) – Republika Srpska bi bila politički štićena i odbranjena.

Toga nema ni u toj mjeri – čak se propagandistički gradi stav da u uređenoj Bosni i Hercegovini, samo Dodik i Republika Srpska nešto pokreću i talasaju. I to, kao, uglavnom bez razloga. Upravo je to Aleksandar Vučić htio dokazati svojim odlaskom u Srebrenicu (gdje je dobio po nosu i cjeloj glavi) ali i šahovskom partijom sa Bakirom Izetbegovićem u Knez Mihajlovoj ulici i kasnijim odlaskom u Sarajevo.

Kroz tu scenografiju zaboravljene su terorističke akcije u BiH (tri u prošloj godini – Zvornik, Sarajevo i Salakovac), zaboravljen atentat i pokušaj linčovanja premijera Srbije. I baš tu i leži najveći problem Srbije: Srbija je privatna politička svojina Aleksandra Vučića, jer Vučić smatra da je to što se njemu desilo u Srebrenici njegova privatna stvar koja je, samo njemu, proizvela mnogo ličnih neugodnosti.

Naravno da je to i glupost i bezobrazluk. U Srebrenici je napadnut premijer Vlade Srbije a vlada nije o tome zauzela nijedan državnički, pa čak ni politički stav: Vučić je to privatno rješio sa Bakirom.
Kroz falsifikovani popis stanovništva, u kome, poslije pet vjekova, islam postaje dominantna religija u BiH, kako nije bio ni u tursko ni u austro-ugarsko doba, a jedna vjerska zajednica, radikalizovana i izjednačena sa islamističkim naslijeđem svoga vođe Alije – koja se želi predstavliti nacijom, postala je većinska u BiH. Prenos nadležnosti, kršenja i promjene Dejtonskog sporazuma, te fašistički namjesnik u BiH Valentin Incko i njegova antisrpska, ustašoidna politika… pa hapšenje Srba za sve i svašta, neovlašteno uhođenje i praćenje funkcionera Republike Srpske… nasilni prevrat u tužilaštvu BiH, činjenica da u Sarajevu više nema Srba, ni u promilima. Šta Srbija od toga vidi i gdje je ova Vučićeva vlada pokazala volju da pomogne?!

2. Muslimanski dio bošnjačko-hrvatske Federacije Bosne i Hercegovine je teroristička baza u kojoj se teroristi finansiraju, socijalno izdržavaju, u kojima se pripremaju i prolaze borbene i neborbene obuke, iz kojih organizuju terorističke akcije u Parizu (Šarli Ebdo i Bataklan) i Briselu; vrše logističku podršku i naoružavanje svih islamističkih i terorističkih grupacija u Evropi.

Iz ovih kampova odlaze na ratišta u Siriju, Irak, Avganistan, Libiju i Jemen. Preko 64 klasična teroristička kampa, antiustavna naselja nazvana vjerskim eufemizmom „paradžemati“ i 400 boraca koji su preko ovih kampova i iz njih, direktno, otišli na Bliski i Srednji istok ratovati za ideje i organizacije Al kaide i Islamske države. O tome je u Sjedinjenim Američkim državama objavila svoja zapažanja i saznanja Lesli S. Lebl, savjetnica Komandanta mirovnih snaga u BiH, pod naslovom „Islamizam i bezbjednost“, objavljenu od strane najvažnijih bezbjednosnih instituta, akademija i organizacija.

Kada ova kvazi država, ili Islamska republika u pokušaju, zabrani sve praznike i ospori Srbima pravo na bilo kakvu vezu sa istorijom i odbranom, onda je jasno da neko nešto mora uraditi. Vučićeva vlada bi morala odbaciti političke komplekse inferiornosti koju imaju takvi politički poltroni prema liderima Republike Srpske i učiniti, bar malo, da pomogne ovu tešku borbu, koju Republika Srpska vodi protiv globalne ideje islamizma i džihada (na jednoj strani) ali i protiv obnavljanja Trećeg rajha, pod krinkom ujedinjene Evrope, koji svim svojim nastojanjima čini sve da ponizi i oslabi srpski narod i da mu uništi institucionalni, politički i državotvorni potencijal.

Dakle, može li Vučićeva Srbija vidjeti složene odnose u Bosni i Hercegovini i stati na pravu stranu – na onu stranu na kojoj sada vidljivo nastupaju Rusija i Kina, i koja sa zapada, iz Beča i Pariza, dobija otvorenu podršku relevantnih političkih faktora?! Može li Srbija biti uz Republiku Srpsku makar toliko koliko su Štrahe i Hofer iz Beča?

3. Bakir Izetbegović ne predstavlja cijelu Bosnu i Hercegovinu – čak ni sve Bošnjake, i suludo je davati mu legitimitet, koji njemu treba samo zato da dovrši projekat svoga oca, koji znači uništavanje srpskog naroda, srpske istorije i srpskog kulturnog naslijeđa u Bosni i Hercegovini. Baš onako kako se uništava na Kosovu i Hrvatskoj, a u zadnje vrijeme, i u banditskoj Crnoj Gori, Đukanovićevoj. Ako je vlada u Beogradu bratska vlada onoj u Crnoj Gori, onda su svi naši napori da djelujemo na vladu u Beogradu, uzaludni.

Osnivač i vlasnik najveće medijske kuće u Sarajevu, „AVAZ“, lider Saveza za bolju budućnost Fahrudin Radončić, rekao je na svjedočenju u slučaju Nasera Keljmendija pred Osnovnim sudom u Prištini da je za ubistvo Ramiza Delalića Ćele, ubice srpskog svata na Baščaršiji, odgovorna bošnjačka državna mafija, a da su ga likvidirali da “ne bi otkrio desetak političkih ubistava.

Poznato je svima na koja ubistva je Radončić mislio: svi komandanti brigada i bezbjednjaci ubijeni su po nalogu Alije Izetbegovića. Po nalogu Alije Izetbegovića ubijeni su Mušan Topalović Caco, Ramiz Delalić Ćelo, Jusuf Juka Prazina, Nedžad Ugljen, glavni ubica i komandant bošnjačke paravojne formacije “Ševe”. – izvršen je pokušaj ubistva komandanta Armije R BiH Sefera Halilovića a ubijena njegova supruga i njen brat, o čemu svakodnevno govori Semir Halilović, sin generala.

Bakir Izetbegović se dovodi u vezu i sa ubistvom Joze Leutara i to nakon informacija iz Beča o zloupotrebi humanitarne pomoći, trgovini oružjem i krađi novca iz humanitarne pomoći. O tome je uvjerljivo pisao Kridž Hedžis u Njujork Tajmsu. Izetbegovići, Alija i Bakir, stoje i iza prvog terorističkog napada u BiH, kada je pokušano ubistvo poglavara Islamske zajednice Jugoslavije Jakuba Selimovskog. Oni su tada to dogovorili sa Mustafom Cerićem. Zoljama je napadnut Rijaset, a poginulo je četvoro lica; ubijeni su unuk i zet bivšeg reisa Naima Hadžiabdića, pogođena je spavaća soba Jakuba Selimoskog, ranjen sekretar rijaseta Muharem Omerdić.

Izetbegovići su ubijali na Markalama i ulici Vase Miskina; postavljali su eksplozive gdje god su mogli, a njihova ubistva muslimana kulminirala su ratom u Cazinskoj krajini i sukobom sa Fikretom Abdićem”. Ubistvo Ramiza Delalića Ćele na kapiji njegove kuće izvršeno je po direktnom nalogu Bakira Izetbegovića, a među izvršiocima su bili pojedini Albanci i muslimani iz Sandžaka.

Ono što je važno kod naloga za ubistvo Delalića jeste da se tu sada pojavljuje i sudbina špijuniranja, nadzora, neovlaštenog praćenja i rušenja Gorana Salihovića, glavnog tužioca Tužilaštva BiH. Tu će se otkriti da su Radončić i Salihović imali informacije da je Bakir Izetbegović izdao nalog za ubistvo Ramiza Delalića Ćele i da je taj nalog izdao upravo današnjem direktoru Obavještajno-bezbjednosne agencije, Osmanu Mehmedagiću Osmici, koji je taj nalog prenio na Delalićevog bezbjednjaka Murisa Druškića, koji danas vodi odjel za provjere u Obavještajno-bezbjednosnoj agenciji.

Obavještajno-bezbjednosna agencija je kriminalna agencija koja, sa Agencijom za istrage i zaštitu „SIPA“, predstavlja klasičnu muslimansku miliciju, a sa ministrom bezbjednosti u Savjetu ministara BiH Draganom Mektićem prikriva veze sa terorističkim organizacijama i masovne zločine dinastije Izetbegović i SDA.

Bivši visoki funkcioner Stranke demokratske akcije Muhamed Čengić tvrdi da je referendum o nezavisnosti koji je održan 1. marta 1992. godine odveo BiH u rat. „Referendum nije bio zakonit niti ustavan prema tadašnjim propisima SR BiH… Izetbegoviću je rat bio neophodan da se nametne kao bošnjački mesija, uništi kredibilitet umjerenijih muslimanskih vođa i među muslimane usadi trajno neprijateljstvo prema okolnim narodima. Za rat u BiH je kriv Alija Izetbegović. Da nije bilo ilegalnog referenduma, ne bi bilo ni rata“, kaže Čengić.

Kakav je bio tretman Srba u ratnom “opkoljenom“ Sarajevu vidi se iz intervjua Mirka Pejanovića, Izetbegovićevim vlastima ‘lojalnog Srbina“, člana ratnog Predsedništva BiH, koji je za sarajevski list BH Dani rekao da je u Sarajevu pobijeno samo u prvim mesecima rata dvije do tri hiljade Srba. Iako su prvi mjeseci rata prema njegovim rječima bili najgori za sarajevske Srbe, zločina je bilo i kasnije tokom 1993. i 1994. Srbi su ubijani na ulicama, u svojim stanovima, na radnim mestima, u mnogim mučilištima. Na Trebeviću su bacali Srbe u pećinu „Kazani“, pre toga ih ritualno ubijali fanatici, a glave zaklanih Srba izlagali su u Osnovnoj školi na Bistriku.

Bivši pripadnik Unprofora i podoficir kanadske vojske Džejms Dejvis u knjizi “Kanadski vojnik u jugoratu”, izdatoj u Vankuveru 1997. opisuje bezbroj slučajeva zločina Armije R BiH nad civilima u Sarajevu, počinjenih s ciljem da se za zločin optuže Srbi. Dejvis, koji se u Sarajevu svega nagledao, ne krije gađenje prema vojnicima tzv. Armije R BiH, doslovno ih naziva životinjama jer su ubijali sopstveni narod radi medijske propagande.

O tome govori i bivši operativac Izetbegovićeve tajne policije AID – Edin Garaplija.

Slično je za sarajevske medije govorio i Zoran Čegar, pripadnik MUP-a BiH, hrvatske nacionalnosti, koji je rat proveo u Sarajevu: ”Imamo mi naše ratne zločince. Po gradu su ubijali ljude bez obzira na nacionalnost, silovali djevojčice, iživljavali se nad njima, pa su ih bacali na ulicu i govorili da ih je ubio srpski snajperista. Imamo mi naše koji su nas ubijali. Zašto njih ne zatvore?“

U dokumentaciji koju je tadašnji potpredsjednik Federacije BiH Mirsad Kebo dostavio Tužilaštvu BiH, nalazi se i spisak muslimanske tajne službe AID za likvidaciju Bošnjaka koji su navodno bili članovi organizacije za “rušenje Republike BiH”. U tom povjerljivom dokumentu, od 5. novembra 1994. god. navode se imena desetina bošnjačkih političara i privrednika, među kojima su: Nijaz Duraković, Muhamed Čengić, Alija Delimustafić, Hajra Balorda, Adil Zulfikarpašić…

U „Kebinoj dokumentaciji“ nalaze se brojni dokazi o povezanosti najvišeg bošnjačkog vojnog i političkog vrha sa radikalnim islamistima, naredbe komande muslimanske vojske za napade na hrvatska mjesta u centralnoj Bosni, kao i spisak mudžahedina kojima su bošnjačke vlasti prije početka rata u BiH dale državljanstvo BiH.

U toj dokumentaciji se vidi da je Šefik Džaferović u periodu poslije rata, dok je bio član AID-a, uništio veliki dio dokaza o zločinima počinjenim nad Srbima u Vozući, Zenici i Zavidovićima. Tu su i informacije o ubistvima odsjecanjem glava Momiru Mitroviću, Predragu Kneževiću i Gojku Vučiću, kao i okrutnom postupanju prema 12 zarobljenih vojnika VRS u selu Livade i mudžahedinskom logoru Kamenica kod Zavidovića pre napada na Vozuću u septembru 1995. godine.

Među nekažnjenim zločinima nad Srbima je i zločin nad 64 zarobljena srpska vojnika i civila u septembru 1995. godine prilikom pada Vozuće. U dokumentaciji se nalazi i izvještaj Misije OEBS/KEBS/ za BiH, iz septembra 1992. godine, u kojem se navodi da je dio srpskih logoraša zarobljenih u Kazneno-popravnom zavodu /KPZ/ Zenica spaljen u visokim pećima zeničke Željezare. U istom izvještaju se napominje da je u ratnom logoru u KPZ Zenica bilo oko dvije hiljade Srba.

Isto tako, vidljivo je, kako su „Bosanske banke“, Vakufska i Depozitna, osnovali Saudijci povezani s terorizmomi kako su obezbijedile finansijsku pomoć za nekoliko organizacija koje služe kao fasada “Al-Kaide” u BiH (“Muwafak Foundation”, “Al-Haramain Islamic Foundation” i “Saudijski visoki komitet”). Neke od njih Vlada SAD već je označila kao specijalne globalne terorističke organizacije.

Direktor Vakufske banke Amir Rizvanović u martu 2002. godine priznao je da “Al-Haramain” predstavlja aktivnog klijenta banke, a da ju je raniji direktor Nurudin Kusturica, nakon devet godina upravljanja bankom, napustio kad je otkriveno da je većinski vlasnik Vakufske i Depozitne banke Yasin al-Qadi, na listi globalnih terorista. I tako u beskraj, o idealnoj državi i jednostavnim pogledima na rat i današnjicu, unutar muslimanske populacije koja se trudila da pruži otpor Izetbegovićevoj politici.

Vučićeva vlada i on lično, rehabilitacijom Izetbegovića kao „bosanskog vladara“, te spolja osmišljenom političkom agresijom na Republiku Srpsku uništavao je taj duh otpora i među Bošnjacima, činio ga besmislenim „kad Srbija prihvata Bakira“ i sve što on simbolizuje. Pod teretom te i takve politike, posebno je ugrožena Republika Srpska.

4. Plan da se inkriminiše slobodno razmišljanje o nekoliko istina o bosansko-hercegovačkom ratu i da se kroz zakonska rješenja nametne Srbiji i srpskom narodu teza o genocidnosti u suštini ruši Republiku Srpsku više nego britanski pokušaj donošenja rezolucije o Srebrenici.

Pravna kvalifikacija koja sankcioniše „negiranje genocida“ faktički brani jednu sramnu političku kategoriju genocida koja opravdava svo političko nasilje prema Srbima, a posebno prema Republici Srpskoj, predstavlja u pravnom i političkom smislu akt izdaje jedne ucjenjene političke strukture u Srbiji.

Kao Bošnjak i kao musliman, svjedok sam mnogih zločina počinjenih u ime Bošnjaka; onih prema Srbima kao i prema Hrvatima – zbog toga sam cjelu ratnu 1992. godinu proveo u muslimanskom logoru u Kazneno-popravnom zavodu Zenica – koji je nosio oznaku „Peti paviljon“. Mnogi Srbi iz Bilješeva, Drivuše i same Zenice bili su mučeni i ubijani u tom logoru još dok sam ja tamo bio. Bio sam i 18 dana u muslimanskom logoru, na fudbalskom stadionu „TOŠK-a“ u Tešnju, četiri dana u podrumu Štaba Teritorijalne odbrane…

Plaćenici poput lažljive i ogavne Nataše Kandić ne mogu sa svojim skromnim poznavanjem sociologije svjedočiti o proživljenoj istoriji, tumačiti zakon i kreirati suluda zakonska rješenja. Na sramotu, ali u Srbiji humanitarno pravo tumači površni sociolog Nataša Kandić, prehlađeni glumac Čedomir Jovanović i bivši muzičar Nenad Čanak.

Ugađa se takvim osobama i toj društvenoj pojavi, iza koje ne stoji ništa povezano sa Srbijom, srpskim narodom i Balkanom uopšte – samo prljavi Sorošev i NATO novac, kojim je gomila bjesnih pasa napujdana na Srbe, okupljena oko fašističkog Fonda za humanitarno pravo, sa samo jednim ciljem: da svakog dana pljuju po Srbiji i Republici Srpskoj – da rat koji su vodili Srbi predstave drugačijim, da odbranu naroda identifikuju sa „udruženim zločinačkim poduhvatom“, predstave posebnim, odvojenim od suštine i svrhe rata koji je vođen od strane Bošnjaka i Hrvata.

Zato traže hapšenja i kažnjavanja časnih oficira i generala vojske Srbije i Republike Srpske. Nekada su progonili generala Dikovića, danas već časnog čovjeka i vojnika, kao i lažno optuženog generala Đukića za zločin na Tuzlanskoj kapiji, iza koga su stajali Izetbegovićevi ljudi i tajne policije.

Otkuda vlada Aleksandra Vučića u toj poziciji, da ovoj antidržavnoj strukturi Kandićeve, koja otvoreno i agresivno djeluje antisrpski na tlu same Srbije i cjelog srpskog etničkog prostora, ispunjava želje i relizuje u parlamentu sulude zamisli u sferi prava, geopolitike i posipanja pepelom po glavi vlastitog naroda?

Kako će Vučić bilo koga uvjeriti da on ne pripada „engleskoj strategiji slamanja Balkana“ kroz slabljenje srpskog naroda, i da ima ikakve pozitivne dodirne tačke sa srpskim narodom ako su mu ideje Nataše Kandić bliske i ako ih realizuje parlamentarnom većinom koju lično on kontroliše. Istovremeno, niko u Beogradu nije pokušao sankcionisati izvrgavanje ruglu žrtava holokausta i stradanja jevreja u drugom svjetskom ratu.

To stradanje se svakodnevno u sarajevskoj štampi i elektronskim medijima minimizira i ismijava. U listu islamističkih organizacija „Saff“, koga predvode dva oficira Odreda el mudžahedin, kao i na portalu „Bošnjaci Net“, objavljen je autorski rad religioznog fanatika i fundmentaliste Fatmira Alispahića iz Tuzle, pod naslovom „Marketing tragedije“ u kome se navodi: „…da su “gasne komore” napravljene za turiste koji obilaze Aušvic i da niko nije pronašao hemijske tragove gasova za masovnu egzekuciju u njima. Aušvic je lažna izložba i klimava turistička zamka”.

U „Marketingu tragedije“ navodi se i ovo: „Krematoriji su posebna priča. Zvanična historija tvrdi da su nacisti u roku od deset minuta kremirali tijela ubijenih, a nauka tvrdi da je za taj proces potrebno dva sata. Navodi se i da nigdje nije pronađena deponija pepela, a od šest miliona kremiranih Jevreja bi se stvorilo makar jedno brdo šljake.

Ovi naučnici smatraju da je podatak o šest miliona ubijenih Jevreja obična laž, jer je na teritorijama pod nacističkom kontrolom bilo četiri miliona Jevreja, od kojih su dva miliona pobjegla u Rusiju. Navodno je stradalo tek 300.000 Jevreja, i to od posljedica tifusa i iscrpljenosti u konc-logorima. Ključni argument je navodni sporazum cionista i nacista o preseljenju Jevreja iz Njemačke, s ciljem formiranja Izraela, a zašta su bile zainteresirane obje strane. Sve drugo je predstava….“

A tek Jasenovac, Jadovno i druge jame, njihovo minimiziranje i negiranje genocida prema srpskom narodu – jer nijedan sud u hagu nije o tome donijeo presudu… pa zločini 13. SS-Handžar divizije, davanje ulica u Sarajevu po imenima ustaša i njihova otvorena rehabilitacija… Ne moram o tome govoriti ja, koji živim u najvećem kantonu muslimansko-hrvatske federacije, ali ističem: Republika Srpska znači mir, jedini je izvor balansa i ravnoteže, posljednja brana pred agresivnim islamizmom i terorističkim organizacijama. Svakako je Republika Srpska i brana pred agresivnom NATO alijansom.

Zašto Aleksandar Vučić želi srušiti tu branu kad to ne odgovara nikome u Bosni i Hercegovini – uprkos nepostojanju zajedničkog razumijevanja društvenih odnosa, politika i ciljeva?! Možda Vučić više voli i poštuje Bakira Izetbegovića nego milion i po Srba Republike Srpske, ili možda jednostavno zato što mora ići u NATO, što je preuzeo tu obavezu u ime Srbije pa Republiku Srpsku doživljava i kao branu za realizaciju svoje politike.

Kako može prešutiti tradicionalnu mržnju Njemačke, ili hiljadu kilometara granice sa ustaškom hrvatskom državom, koja koncentracionim logorima, mučenjima i nasilnom kroatizacijom provodi njemačke težnje na Balkanu, a kojoj otpor pruža Republika Srpska. Sramota i izdaja – kukavičluk jadnika, slučajno zalutalog u sfere državne politike. Kada ode, treba pljunuti na sve što je radio i izgraditi sve što je uništio.

Najbitnija činjenica je da istina o ratu i miru, o Dejtonu, zajedničkom životu i stabilnosti, o Federaciji i Republici Srpskoj, Bošnjacima i Srbima, ne stanuje u Sarajevu – kao što je daleko i od politike koja se vodi u Nemanjinoj.

Istina pripada svim sukobljenim narodima: njeno suočavanje i kompromis, koji mora biti rezultat tog suočavanja, predstavlja mali dio pravilne skice proteklog rata i Dejtonskog mira u zemlji. Uprkos svemu, potrebno je poslati jasnu i neophodnu poruku kukavnoj vladi u Beogradu, da zakonska odredba o „zabrani negiranja genocida“ predstavlja žutu traku na ruci cjele Republike Srpske dok se bori, hrabro i junački, da spreči plan konačnog odstrela od strane zapadnih zločinaca i majke Srbije. U stvari sebične i zle maćehe – Vučićeve Srbije!

Autor: Dževad Galijašević