Dr Milan Blagojević: Kakav senat, kakvi bakrači

U novembru ove 2024. godine gotovo svi elektronski mediji u Republici Srpskoj prenijeli su vijest o imenovanju više novih članova Senata Republike Srpske.

Ubrzo zatim na jednom od tih portala objavljen je neveliki tekst u kojem je zapisano kako javnost najviše interesuje koliko će zarađivati novoimenovani članovi Senata. U istom tekstu se kaže i da se odgovor na to pitanje nalazi u Zakonu o Senatu Republike Srpske, kojim je propisano da: „Senatori imaju pravo na senatorski dodatak po održanoj sjednici Senata u visini jedne polovine prosječne neto plate zaposlenih u Republici Srpskoj, koja je isplaćena u prethodnoj godini, kao i pripadajuće troškove za dolazak na sjednicu Senata“.

S obzirom na to da je prosječna plata u Republici Srpskoj u prošloj godini iznosila 1.274 KM, to znači, kako je zaključeno u navedenom tekstu, „da senator ukoliko u ovoj godini bude prisustvovao sjednici može zaraditi 637 KM plus troškove dolaska na sjednicu“.

Ovo su činjenice, ali im nedostaje jedna koja je najvažnija, zbog koje i ovaj tekst ima naslov koji ima. Naime, u januaru 2017. godine imenovan sam za senatora Republike Srpske. Osmog januara te godine, pred Dan Republike, održana je svečana sjednica Senata na kojoj smo
mi novi senatori položili svečanu zakletvu te je svakom od nas uručena i odluka o imenovanju na tu funkciju.

Računajući da je to važna funkcija za Republiku Srpsku i njeno društvo, da senatori nisu to samo da bi se okupili za Dan Republike, ubrzo nakon toga sam u svojstvu senatora 27. januara 2017. godine uputio zvaničnu inicijativu predsjedniku Republike i Senatu Republike Srpske, kojom sam ukazao na to da je Narodna skupština još 21. oktobra 2015. godine usvojila zaključke, objavljene u „Službenom glasniku Republike Srpske“, broj 90 od 3. novembra 2015. godine, kojima je (tačka 7. Zaključaka) obavezana Vlada Republike Srpske da u roku ne dužem od 90 dana dostavi prijedlog izmjena i dopuna tadašnjeg Krivičnog zakona Republike Srpske, kojim bi bila utvrđena odgovornost za neovlašćeni prenos nadležnosti sa Republike Srpske na nivo Bosne i Hercegovine.

Kako Vlada nije ništa učinila ni do januara 2017. godine, niti je Narodna skupština urgirala postupanje po tom svom zaključku, ja sam kao senator u inicijativi iz januara 2017. godine predložio predsjedniku Republike i Senatu da se u što skorije vrijeme održi sjednica Senata te da Senat razmotri i predloži usvajanje dopuna tadašnjeg Krivičnog zakona novim krivičnim djelom.

U inicijativi sam predložio naziv i biće tog krivičnog djela, napisavši da bi Senat trebao iznijeti svoj stav prema kojem bi Narodna skupština što hitnije u Krivičnom zakonu trebala propisati krivično djelo Neovlašćeno prenošenje ustavnih nadležnosti Republike Srpske, čije zakonsko biće bi, kako sam predložio, glasilo:

„Ko bez ovlašćenja ili protivno ovlašćenju Narodne skupštine Republike Srpske prenese ili omogući da se prenese u cjelini ili djelimično neka ustavna nadležnost Republike Srpske na bilo koji drugi nivo vlasti u Bosni i Hercegovini ili izvan Bosne i Hercegovine, kazniće se zatvorom od dvije do dvanaest godina“.

Moju incijativu uredno sam 27. januara 2017. godine predao na protokol Senata Republike Srpske. Nažalost, nikada o njoj Senat nije raspravljao. Jednostavno, svi su samo ćutali, kao što su ćutali prije, a i poslije toga. I to ne samo o ovoj za Republiku Srpsku važnoj temi, već i o brojnim drugim životno važnim pitanjima, poslije čega sam u maju 2017. godine podnio ostavku na tu funkciju.

Nakon toga, za proteklih gotovo osam godina, koliko je prošlo od januara 2017. do danas, nikada Senat Republike Srpske nije održao sjednicu na kojoj bi raspravljao i zauzimao stavove te davao svoje prijedloge o gorućim pitanjima za Republiku Srpsku, baš kao što to u istom periodu nije činila ni Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske.

Jedino što su senatori činili za sve to vrijeme bilo je, baš kao i u januaru 2017. godine, da se svakog januara poslije svečarske sjednice za Dan Republike okupe na jelu i piću, poslije kojeg se raziđu baš kao da se nisu ni sastali. Zato se za takvu instituciju i ne može ništa drugo reći do kakav senat, kakvi bakrači.

Piše: Dr Milan Blagojević