Ljude su slali u Hag kao "vreće sa otpadom"

Ministar pravde i državne uprave Republike Srbije Nikola Selaković smatra da je saradnja Srbije sa Haškim tribunalom u prethodnom periodu u mnogim stvarima bila nepromišljena, ishitrena i netaktična.

Republika Srpska 13.12.2012 | 07:06 Ministar pravde i državne uprave Republike Srbije Nikola Selaković smatra da je saradnja Srbije sa Haškim tribunalom u prethodnom periodu u mnogim stvarima bila nepromišljena, ishitrena i netaktična. On je u intervjuu Srni naglasio da su ljudi u Hag "slati kao vreće sa otpadom na koje niko kasnije nije obraćao pažnju". Selaković napominje da su prije dva dana mediji prenijeli potresno pismo haškog osuđenika Radoslava Brđanina, koji je izrazio ogorčenje i razočaranost prema svom narodu, svojoj crkvi i državi, s ocjenom da je Brđanin "s punim pravom i kivan i ogorčen". "Srpska država i srpske institucije najčešće su se ponašale potpuno otuđeno u odnosu na svoje državljane, odnosno na ljude koji su delovali kao nosioci visokih državnih funkcija ili kao nosioci najviših oficirskih činova i koji su u ime državnih institucija i delovali u prethodnom periodu", ocjenjuje Selaković. Prema njegovim riječima, danas, kada je saradnja u smislu izručenja optuženih za ratne zločine završena, odnosi sa Haškim tribunalom svode se na neku vrstu tehničke saradnje, što znači da, kada Tužilaštvo Haškog tribunala zahtijeva određena dokumenta, traženi materijali im se pošalju iz Srbije, mada se i to radi na potpuno neselektivan način. "Ako pogledamo slučaj hrvatskih generala Ante Gotovine i Mladena Markača, gde su neki od ključnih dokaznih materijala zahtevani od Hrvatske, videćemo da ih Zagreb nikada nije želio da ustupi Haškom tribunalu, jer se prema ovom predmetu odnosio veoma selektivno i taktično", rekao je ministar pravde i državne uprave Srbije. Selaković upozorava da bi posljedica prekidanja svakog vida saradnje sa Hagom bili "veoma teški udarci za Srbe protiv kojih se vode postupci, kojima je potrebna pomoć i čiju odbranu treba maksimalno podržati". S jedne strane, pojašnjava on, odbrana se može podržati tako što će im biti ustupljeni određene dokazni materijali i što ćete im na raspolaganje biti stavljen dio državnog aparata koji će raditi za njihovu odbranu, jer je riječ o ljudima koji su djelovali sa visokih političkih i vojnih pozicija. S druge strane, može im se pružiti izuzetno bitna moralna podrška koja se zapravo pruža njihovim porodicama. To je ono što je manje ili više izostajalo. "Poslednji srpski ministar koji je posetio haške optuženike bio je Zoran Stojković i tih njegovih pet ili šest poseta odmah su dale rezultate, jer su nakon toga naši optuženi počeli da bivaju puštani na slobodu do početka suđenja ili u prekidu suđenja, i tada su obezbeđene i avionske karte za članove nekih porodica da mogu otići u posjetu u Hag" - napominje Selaković. Prema njegovim riječima, svaki vid saradnje koji je usmjeren podršci ili pomoći nekadašnjim visokim državnim ili vojnim srpskim funkcionerima pred Haškim tribunalom u ime Republike Srbije mora da postoji i mora da bude pružen. Selaković smatra da su oslobađajuće presude hrvatskim generalima i Ramušu Haradinaju "sramne za međunarodno pravo i za međunarodnu pravdu", te se može reći da je tako negiran inicijalni cilj postojanja Haškog tribunala, a to je trebalo da bude pomirenje u regionu. On smatra da se do pomirenja ne može doći na način na koji Hag tjera Srbe da se pomire sa činjenicom da su jedini krivi i da su oni najgori remetilački faktor na Balaknu, pogotovo ako se uzme u obzir činjenica da su okrivljeni srpske nacionalnosti osuđeni na više od 1.125 godina teške robije. Pogotovo kada se ima u vidu koliko su malo pripadnici drugih naroda sa prostora bivše Jugoslavije osuđeni za ratne zločine. "Čak i kada imate situaciju da su osuđeni Bošnjaci ili Hrvati, onda je to zbog njihovih međusobnih ratnih sukoba, a ne znog zločina koje su pripadnici ovih naroda počinili nad Srbima" - navodi Selaković i pojašnjava taj paradoks: "Na prostorima nekadašnje Republike Srpske Krajine, dakle na prostorima Republike Hrvatske na kojima su živjeli Srbi, danas imate etnički najočišćeniji prostor u Evropi posle Drugog svetskog rata, jer više od 200.000 ljudi ne živi više na svojim vekovnim ognjištima, a za to su osuđeni Srbi, poput Milana Martića, sudi se Goranu Hadžiću, a osuđen je nesrećni Milan Babić?!“ Tako ispada, zaključuje Selaković u intervjuu Srni, da su Srbi sami krivi, jer ih više nema na tim prostorima, odnosno Hag tjera Srbe da prihvate taj zaključak. On ukazuje i na slučaj Kosova i Metohije, gdje su Srbi, takođe, etnički očišćeni sa tog prostora, a opet je oslobođen optužbi onaj koji ih je "etnički čistio, ubijao, silovao, zlostavljao, spaljivao, tj. komandant tzv. Oslobodilačke vojske Kosova Ramuš Haradinaj".