Staljin u Moskvi pravio novu vlast Jugoslavije

Osim zapadne, bivša Jugoslavija je imala i istočnu emigraciju, o kojoj se, zbog informacione blokade koja je vladala tokom Hladnog rata, do danas znalo vrlo malo.

Srbija 20.11.2016 | 21:44 Kao i golootočane, i istočne emigrante, posebno one u Sovjetskom Savezu, UDBA je pratila sve do raspada zemlje, krajem osamdesetih.

Od 4.928 Jugoslovena koji su ostali u zemljama Varšavskog pakta ili su tamo prebjegli poslije Rezolucije IB, njih 628 se odlučilo na život u SSSR. Bila je to ondašnja emigrantska elita - generali, oficiri, diplomate, studenti, gimnazijalci...

Njihov spisak, sačinjen iz dokumenata Uprave državne bezbjednosti FNRJ, prvi put su nedavno publikovali Arhiv Srbije i Institut za savremenu istoriju.

Knjigu "Između dve otadžbine - Jugoslovenski politički emigranti u Sovjetskom Savezu 1948 - 1956" priredili su istoričari dr Goran Miloradović i dr Aleksej Timofejev. Riječ je, kako za "Novosti" otkriva Miloradović, o priručniku za internu upotrebu Udbe koji je sačinjen od biografija emigranata u SSSR.

Dokument se danas čuva u Arhivu Srbije, u fondu BIA. Priručnik je nastao kao sredstvo za sprovođenje konvencije sklopljene između FNRJ i SSSR o regulisanju pitanja lica s dvojnim državljanstvom, iz 1956, i uputstva za primjenu te konvencije. Na spisku ima 612 imena, među kojima su neki bili doživljeni kao mogući članovi nove jugoslovenske vlade ukoliko bi Staljin savladao Tita.

A želio je da ga pobijedi jer se Broz, sa svojim planovima za stvaranje moćne balkanske federacije, pozicionirao kao ozbiljan konkurent. Zato su i politički emigranti u SSSR zabrinjavali jugoslovenske vlasti. Istoričar Aleksej Timofejev otkrio je, mimo ovog spiska, još 16 imena onih koji su sigurno u to vrijeme bili u SSSR, ali se na popisu Udbe nisu našli.

Zanimljivo je da je glavni čovjek za rješavanje pitanja jugoslovenske emigracije na Istoku bio general UDBA Jovo Kapičić, "desna ruka" Aleksandra Rankovića za hapšenje pristalica IB.

On je za potrebe praćenja emigracije prebačen u Državni sekretarijat za inostrane poslove. "Najveći broj emigranata, bilo da su se u vreme sukoba sa IB zatekli u SSSR ili su prebegli iz Jugoslavije (takvih je registrovano 48), verovao je da je u nastalom sporu bio u pravu Staljin, kao veći autoritet, a ne Tito", kaže Miloradović.

"Veliki broj njih, ipak, ostao je i iz drugih, ličnih razloga. Neki su bili u vojnim školama ili službi i želeli su da nastave karijeru, drugi su imali emotivne veze ili su se oženili". Iz biografija se vidi da je među emigrantima bilo i bivših četnika i domobrana koji su, prema Staljinovoj preporuci Titu, krajem rata amnestirani, i kojima je ovo bila prilika ili da dokažu svoju lojalnost ili da se razračunaju s jugoslovenskom vlašću.

Ima i onih koji su željeli da se vrate, ali su bili sprečeni u tome. Kao, na primer, Branko Vujović, poslat 1945. na izučavanje zanata u SSSR, kome su sovjetske vlasti odbile zahtjev za povratak. Tu su i ratni siročići koje su jugoslovenske vlasti poslale na školovanje i koji nisu ni mogli da zrelo razmisle i izjasne se o tome da li žele da se vrate nazad.

Bilo je i onih koji su se u SSSR oženili i vratili se sa suprugama, pa završili u zatvoru kao ibeovci, a njihove žene su hapšene kao sovjetske obavještajke. Blizu 18 odsto emigranata iz SSSR se vratilo, neki od njih razočarani jer tamo nikada nisu bili sasvim prihvaćeni i nisu mogli da ostvare tako blistave karijere kao njihove kolege s klase u vojnim školama.

Šezdeset šest najmlađih emigranata bili su bukvalno djeca, mlađi od 18, a četvoro ih je čak imalo ispod 10 godina. Bili su to učenici vojnih gimnazija iz mreže "Suvorov". Samo njih 28 imalo je iznad 30 godina, od čega je najstariji emigrant imao 56. Među njima je bilo najmanje 407 oficira i vojnika koje je Rezolucija zatekla na školovanju, a 40 emigranata bilo je na civilnim studijama.

Od onih koji su prebjegli, čak 14 ih je bilo u diplomatskoj službi, a šestoro u vojnoj. Za 165 emigranata u SSS, UDBA je znala da su stupili u brak sa sovjetskim državljanima. Najpoznatiji među istočnim emigrantima je odbjegli general-major Pero Popivoda, nosilac Partizanske spomenice 1941, u vrijeme sukoba sa IB načelnik Prve uprave Jugoslovenskog ratnog vazduhoplovstva.

On je, u avgustu 1948, školskim avionom "polikarpov Po-2", prebjegao za Temišvar, pa za Moskvu. Primljen je u sovjetsku armiju, priznat mu je čin i postao je centralna ličnost cjelokupne naše emigracije. Na svim kongresima IB istupao je kao predstavnik Jugoslavije.

Bio je u vezi s najpoznatijom ibeovskom trojkom - Vladom Dapčevićem, Arsom Jovanovićem i Brankom Kađom Petričevićem. Oba njegova brata, Lazar i Spasoje, završila su u zatvoru. Druga važna ličnost bila je Bosiljka Marjanović, koju je Rezolucija zatekla na studijama u Moskvi, i koja je, zajedno sa Popivodom, na skupovima IB predstavljala Jugoslaviju.

Tu su i Radonja i Branka Golubović, koje je Rezolucija zatekla u Rumuniji, odakle su pobjegli u SSSR. Radonja je poslije rata prvo bio ministar policije, a zatim pravde Crne Gore, a pred Rezoluciju ambasador u Rumuniji.

Izvor: Večernje novosti