Nagrada za episkopa pred zlatni jubilej

Episkop šabački Lavrentije, inače član Svetog arhijerejskog sinoda SPC, dobitnik je nagrade "Kapetan Miša Anastasijević", koju dodeljujuUniverzitet u Novom Sadu i "Media invent" iz tog grada,Ovo priznanje znamenitom pravoslavnom arhijereju biće uručeno 28 marta na svečanosti u Vukovom domu kulture u Loznici.

Srbija 03.03.2016 | 20:58

Episkop Lavrentije dogodine obeležava veoma redak, zlatni jubilej, 50-godišnjicu arhijerejske službe. Za pola veka požrtvovane službe Bogu i svome rodu, ostavio je svetao trag kojim će se dičiti pokolenja. Bez poređenja, on danas spada među najuglednije episkope naše crkve, celog pravoslavlja i hrišćanstva. Veliko hrišćansko srce, beskrajna ljudska dobrota, hrišćanski optimizam i neuporediva harizma, glase njegovo ime širom Božjeg sveta. Svešteničku službu započeo je kao mlad jeromonah službujući po najzabačenijim vrletima Bosne i Dalmacije, gde je pored parohijske službe bio profesor i vaspitač u Bogosloviji u Manastiru Krka.

Veoma mlad, u 31. godini, izabran je za vikarnog episkopa Patrijarha Germana 1967. godine, u najsloženijim vremenima u novijoj istoriji naše Crkve. Posle dve godine poverena mu je odgovorna dužnost, prvog srpskog Vladike za Evropu i Australiju u istoriji.

Dve decenije krstario je tim beskrajnim prostranstvima, okupljajući rasejani svoj narod kao kvočka piliće. Mirio zavađeno, sastavljao rastavljeno, bratimio razbraćeno... Celio rane podela i raskola, deoba i seoba svoga poskitanog naroda. Živeo je i radio godinama bez krova nad glavom i eparhijskog centra i sedišta. Na kraju je podigao monumentalni manastir u Himelstiru u Nemačkoj i eparhijski konak. Tu je odmah osnovao štampariju i razvio veliku misionarsku delatnost.

Posle upokojenja Vladike Jovana (Velimirovića), izabran je za vladiku šabačkovaljevske eparhije 1989. godine. Svoj je došao svojima. Pun iskustva, elana i volje za delo Božje, počeo je sa epohalnim poduhvatima i aktivnostima u ovoj najuglednijoj eparhiji Srpske Crkve. Odmah je počeo sa ostvarenjem svoga životnog sna, izgradnjom manastira svoga omiljenog svetitelja i životnog uzora, Svetog Vladike Nikolaja, čija je besmrtna dela sakupio u 13 ogromnih tomova i štampao u Himelstiru. Velikim zalaganjem i samo njemu svojstvenom verom i upornošću, preneo je njegove svete mošti iz Amerike u Srbiju 1991. godine. Sav svoj imetak i životnu snagu i ljubav svojih prijatelja uložio je u izgradnju manastira Soko. Izgradnja još traje. Soko je danas najveći srpski manastir posle Hilandara na Svetoj Gori. Potom je sagradio veličanstveni manastir u živopisnom predelu rodne Bogoštice kod Krupnja, posvećen Bogorodici Trojeručici, u spomen srpske poezije i pesništva.

Iako već u devetoj deceniji života, nošen neiscrpnom neimarskom energijom i voljom, započeo je izgradnju velikog i modernog duhovno-edukativnog i sportsko-rekreaktivnog centra na eparhijskom imanju nadomak Šapca, za potrebe srpske omladine zemlje i sveta. U svom rezidencijalnom gradu Šapcu izgradio je četiri nova hrama. Široke hrišćanske duše i vidika, radio je i gradio u svim mestima Eparhije.

Posebno se zalagao da Loznica, u kojoj je školu učio, postane snažan duhovni i crkveni centar. Sa vrednim i preduzimljivim Božjim narodom i sveštenstvom Jadra i Loznice u ovom gradu je podigao tri veličanstvene crkve sa reprezentativnim pratećim objektima za narod. U Loznici je Centar za veronauku i sedište eparhijskog crkvenog preduzeća “Manastirske šume”, koje gazduje sa crkvenim imanjima. Zahvaljujući pomenutim aktivnostima Crkvena Opština Loznica postala je najorganizovanija i najuspešnija crkvena jedinica, ne samo Šabačke eparhije, nego cele naše crkve. Svojim aktivnostima i brojnim pregnućima za opšte dobro, ona služi za primer mnogima, ne samo u crkvi nego i među poznatim i uspešnim preduzećima i kompanija.

Imajući sve pomenuto u vidu, Vladika Lavrentije se bez preterivanja može ubrojati među najveće, nažalost retke, neimare i zadužbinare našeg vremena. Njegovo delo svrstava ga među najznačajnija imena srpskih zadužbinara novije epohe, Mišu Anastasijevića, Simu Igumanova, Atanasija Spasića...

Gradeći zadužbine Vladika Lavrentije bio je duboko svestan da time gradi narodnu dušu i zida novog srpskog čoveka. Zida i gradi njegovu svest, da je rad na opštem dobru, trajan i večan. I kao monah uvek sa verom i nadom okrenut svome narodu. I svome Bogu. Vazda ubeđen u duboku istinu biblijske reči: Ako Bog ne sazida dom, uzalud se trude zidari!

V. Mitrić