Ko napravi najveće crnogorske igrače?

Ni Budućnost, ni Sutjeska! Najveće asove crnogorskog fudbala iznedrila je podgorička Mladost! Primarni cilj ekipe je bio da se na terenu igrom dopadne publici, pa tek onda rezultat, čime stiču veliki broj simpatizera, a fudbaleri dobijaju atribut romantičara. Oslobođeni rezultatskog imperativa, igrajući bez opterećenja, taktičkih dogmi i šablona, momci mlađeg titogradskog ligaša su izrastali u prave fudbalske dragulje, i klub postaje rasadnik fudbalskih talenata.

Fudbal 24.02.2015 | 11:20

Crna Gora je tokom istorije fudbala u staroj Jugoslaviji, ovim prostorima redovno darivala velike majstore igre sa bubamarom. Ipak, iako vam pri pomisli na tamošnje klubove prvu asoscijaciju predstavljaju Budućnost i Sutjeska, verovatno malo ljudi zna da je najveće crnogorske asove iznedrila podgorička Mladost.

Iz podgoričkih Vijesti prenosimo vam delove teksta posvećenog upravo ovom podgoričkom klubu, ali i svim igračima koji su, kako je navedeno, ostavili tragove na kaldrmi sokaka stare Podgorice.

Sedamdesetih godina prošlog veka, kada je komunizam ušao u svoju metastazu, cela Jugoslavija je bila inficirana promenom toponima, pa tada i klub uzima ime našeg „najdražeg sina". Tako 1961. godine Mladost menja ime u OFK Titograd, nastavlja sa takmičenjem i uspešnim radom pogotovo u juniorskim kategorijama odakle su pojačanja crpeli najveći klubovi tadašnje, fudbalski moćne YU-lige, čime klub stiče svoj prepoznatljivi imidž.

Početne korake na tom novom putu napravili su Lazar Radović i Vučina Vasović, koju si dotakli zvezdane visine na tadašnjem jugoslovenskom fudbalskom nebu. Klub igra u Drugoj ligi, ali ako se ima u vidu da su tada u ovom rangu igrali i Vardar, Radnički iz Kragujevca, kruševački Napredak, Spartak, Split, Maribor, Olimpija i drugi, jasno je da je Mladost stekla zavidnu fudbalsku reputaciju.

Primarni cilj ekipe je bio da se na terenu igrom dopadne publici, pa tek onda rezultat, čime stiču veliki broj simpatizera, a fudbaleri dobijaju atribut romantičara. Oslobođeni rezultatskog imperativa, igrajući bez opterećenja, taktičkih dogmi i šablona, momci mlađeg titogradskog ligaša su izrastali u prave fudbalske dragulje, i klub postaje rasadnik fudbalskih talenata.

Visprenim junošama su brzo očvrsnula krila, pa su se vinuli u nebo i odleteli ne samo u FK Budućnost, prvu bazu, već su njihovim dometima postali tesni prostori velike Jugoslavije. Odvažno bi se otisnuli u svet noseći u sebi zvuke sa Cvetinog brijega - melodično odzvanjanje čekića čađave kovačnice, naherene na severoistočni korner terena i monotono komšijsko kloparanje tračnica pod vozovima prepunim želja.

Ovi zvuci memorisani negde duboko u podsvesti pratili su ih svuda i javljali u momentima kad im je bilo najteže (povrede, borba za mesto u timu, razočaranja), opominjući ih da se trgnu, podignu glavu i krenu još odvažnije naprijed, pravo u LEGENDU!

Predvodnici ovog nezaustavljivog talasa koji i danas zapljuskuje najveće fudbalske destinacije širom Evrope bili su Bufi Vučeković, Nikola Jovanović, Banjo Radović, braća Janko i Ante Miročević, Petar-Caco Ljumović, Refik Šabanadžović, Dejan Savićević, Peđa Mijatović, Bajica Martinović, Dževad Turković, Danilo Karadžić, Žuti Boljević, Sead Šabotić, Željko-Pipi Božović, Sanibal Orahovac, Stevan Jovetić...

Krajem prošlog veka FK Budućnost sa svojom „zlatnom generacijom“ igra značajnu ulogu u YU-fudbalu, pa u ekipi nema mesta za nejake, talentovane „bebe“ koje šalje na doškolovavanje i kaljenje u vrtić na Cvetinom brijegu, da bi ih kroz godinu-dvije vraćala nazad.

Ovaj novi brend FK Mladosti proslavili su Dragan-Guzo Vujović, Ivan-Njaka Radović, Dragoljub Brnović, Duško Radinović, Branislav Đukanović, Saša Petrović, Mirko Raičević i mnogi drugi.

Po mišljenju poznatih fudbalskih analitičara na ovakvoj metodologiji rada, edukaciji i pravilnom usmeravanju pozavidela bi i čuvena akademija engleskog Vest Hema, kluba sa periferije Londona u čijoj se radničkoj četvrti oduvijek lio i kalio čelik, i stvarali veliki fudbaleri poput Bobija Mura, Lamparda, Terija i Rija Ferdinanda…