Petar Kočić i sloboda, njihova i naša

Krajnje licemjerstvo je jedna od osnovnih karakteristika režima, a to gotovo svakodnevno pokazuje njegov prvi čovjek.

Republika Srpska 29.08.2016 | 16:23 Tako je nedavno držao neprimjeren politički govor nad kostima stotina hiljada Srba u Donjoj Gradini iako je upravo on u svom prvom premijerskom mandatu tajno predao Hrvatima svu građu o Jasenovcu. U Busijama se busao kao zaštitnik prognanih Srba Krajišnika iako je tokom rata sa Mikelićem i Hrvatima trgovao naftom, kafom i ronhilom, i već dugo vremena je jedan od glavnih prikrivenih zastupnika hrvatske politike i interesa u BiH. Njegov govor u Stričićima o Petru Kočiću, slobodi i borbi Srba protiv okupatora je vrhunac dvoličnosti.

Petar Kočić jeste jedan od simbola otpora okupatoru i boraca sa slobodu svog naroda, ali čovjek koji je porobio i drži u strahu svoj narod je poslednja osoba koja bi trebala govoriti o Kočiću i slobodi.

U Republici Srpskoj trenutno samo u tragovima ima slobode, jednakosti, prava i pravde, a to je posledica velikog pritiska režima koji je potlačio sopstveni narod. Gubitak vlasti za nosice režima automatski znači i gubitak slobode, pa je cijeli narod postao taoc nekolicine otuđenih i bahatih moćnika. Svi smo izgubili slobodu i postali zatočenici male grupe ljudi koja ima neograničene slobode, može nekažnjeno da zgazi čovjeka na ulici, pljačka, ubija i radi šta hoće.

Nikada u istoriji ovih prostora sloboda miliona potlačenih nije zavisila od slobode nekolicine oligarha. Njihovo uklanjanje i demontaža nakaradnog sistema donijela bi istinsku slobodu za više od milion stanovnika Republike Srpske.

Iz godine u godinu povećava se pritisak na građane, stanje se dodatno pogoršava i ograničavanje osnovnih sloboda postaje nepodnošljivo.

Zbog dugotrajne borbe za golo preživljavanje i života na ivici opstanka, većina građana je u stalnom strahu od kazne zbog javno iznesenog stava, gubitka posla, ugrožavanja egzistencije porodice.

Zbog toga širom Republike Srpske, a posebno u Trebinju, Hercegovini i malim sredinama, mnogi strahuju da stave neki emotikon ili komentar ispod napisanog teksta, dok je suvišno govoriti o nezavisnim pojedinicima koji javno smiju iznijeti stav i ukazati na neku od brojnih anomalija u društvu.

Umjesto da velika žrtva i stradanje u poslednjem Otadžbinskom ratu, kao i u brojnim drugim ratovima vođenim za slobodu naroda u poslednja dva vijeka, budu opomena i zalog za kontinuirano povećanje stepena stvarnih ljudskih sloboda i dug prema našoj poginuloj braći, postali smo žrtve autokratske vladavine i represija. Režim nastoji da napravi strogo kontrolisano društvo koji čine odani podanici.

Oni slijepo prate i slušaju Vođu ne pitajući se nikada da li su na krivom putu iako žedni koračaju pustinjom. Podanici su veoma slični robovima u Starom Rimu, samo nemaju žig niti tetoviran broj na ruci već će se koriste savremene metode evidentiranja brojeva u posebnoj bazi podataka članova i sigurnih glasača Partije.

Evidentirani podanici kao nagradu za odanost i poslušnost povremeno dobijaju sitne poklone, najčešće pred izborne cikluse kada se rješava sudbina Vođe, a svi ostali neupisani su građani drugog reda i nemaju pravo na posao i minimalne uslove za život dostojan čovjeka. Zloglasni RTRS, koji je prevazišao Gebelsovu propagandu i najprizemnijim metodama ispira mozak i truje narod koji ga finansira plaćanjem tv-pretplate, slika je otuđenog režima i pokazatelj kako se mafija ophodi prema protivnicima i onima koji joj se suprostave.

Vjerujem da se Kočić u grobu prevrće ako vidi obnažene starlete pod šatorom na Kočićevom zboru, i čuje ko sve pominje njegovo ime i kako žive njegovi sunarodnici 100 godina od protjerivanja Austro-Ugara. Prirodno je da se nakon neuspješnog pokušaja i sloma otpora narodi i ljudi pokore većoj sili koja ima nadmoć u tenkovima, avionima i oružju, ali je nenormalno da velika grupa ljudi robuje i daje legitimitet maloj grupici otuđenih oligarha čija moć leži u zarobljenim institucijama i novcu koji je otet upravo od siromašnih potlačenih podanika.

Paradoksalno je da su potlačeni građani istovremeno najveće žrtve, ali i najodgovorniji stubovi na kojima počiva vlast domaćih okupatora. Sve dok potlačeni, siromašni i ugnjetavani budu saginjali glave, predavali se, evidentirtali u spiskove mafijaške hobotnice i davali legitimitet režimu koji ih drži u zatočeništvu, nemoguće je očekivati bilo kakav napredak. Za slobodu se oduvijek trebalo boriti, ali sada nam na sreću ne trebaju puške i topovi već olovke i malo zdravog razuma.

Blog Nebojša Vukanović