Dodikov Đurđevdan, crveno slovo ulizica

SNSD nema stranačku slavu, ali predsjednikov Đurđevdan je uvijek dobra prilika da se neki gosti prisjete molitve i slasnog zalogaja koji jedu svih ovih godina zahvaljujući volji svog stranačkog sveca.

Republika Srpska 16.05.2015 | 07:06

Nekada, dok nije postojalo tzv. javno mnjenje kao danas i bezbrojne agencije čija se istraživanja na kraju uvijek IPSOS-tave kao netačna, vladari su raspoloženje javnosti osluškivali po slavama, zborovima i narodnim okupljanjima. Možda je tada na nekoj slavi nastalo ono Miloševo: ako narod brblja – ništa se ne brini, ali ako zaćuti – popuštaj!

Poslije se to malo promijenilo pa je glavno bilo: Ustani kume da sjedne žirant! Sad i domaćin i žirant proklinju kredit u švajcarcima i „ko ga izmisli“ i čekaju novi račun za struju.

Budžetsko koljivo

Iako su slavski običaji manje – više utvrđeni, ne mora značiti da će se iz godine u godinu ritualno ponavljati.
Evo recimo, slava stranke „Napredna Srpska“ nakon oktobarskih izbora bila je politički događaj za dnevnik, i bar na trenutak lider NS je bio onaj koji sjedi u sredini, a s desne i lijeve strane imao je Milorada Dodika i Marka Pavića, koji su mu prinijeli budžetsko koljivo i kolač fotelja da odlomi koliko mu treba.

Opijeni kompenzacionim tamjanom, naprednjaci su izvoljevali – te nećemo krtine, te daj nam red masnoće, red hrskave kožice, pa red mesa – dok im nisu ostale samo nožice, da ne kažemo papci, i jasno da će se ove godine ta ista slava odigrati sasvim skromno, „u krugu porodice“.

Osim porodičnog sveca, partijaši u RS imaju i partijskog. Evo, skoro 20 godina jedna ikona je neprikosnovena u SNSD, a tek u posljednje vrijeme javljaju se usamljeni ikonoborci i raskolnici.

U partijskom kalendaru SNSD nema stranačku slavu, ali predsjednikov Đurđevdan u Bakincima je upisan podebljanim crvenim slovima i uvijek je dobra prilika da se neki gosti prisjete molitve i slasnog zalogaja koji jedu svih ovih godina zahvaljujući volji svog stranačkog sveca. Ako Nikoli Špiriću bude previše vina, možda mu dobace:

– A s Igorom u kafani ti nije dosta?
– To je bio stranačko – kafanski aktivizam – objasniće bivši predsjednik Savjeta ministara.

U SDS su defilovali razni kandidati za svetački lik što je samo još više učvrstilo ikonu Radovana Karadžića, sijede razbarušene kose, na zidove soba prekaljenih ezdeesovaca .

Karadžićev plus je haška ćelija, poznato i magično mjesto gdje se svaki Srbin, kakav god da je bio prije Haga, već na prvom saslušanju po prirodi stvari pretvara u Svetog Iliju koji se gromovima bije protiv NATO tomahavka, laži Si-en-ena i ulazi u stihove i molitve.

Džaba sve knjige, u istoriji RS na kraju će se pamtiti samo političari koji su opjevani u hibridnim turbo ojkačama i uramljeni na zidovima od Pala do ravnog Lijevča. Kod socijalista to može biti samo Slobo, ako nisu izumirli kao i radikali koji na zidu drže vojvodu Šešelja.

(Magazin Istina)