Sredovječni samci - paraziti ili žrtve?

U Japanu poslednje četiri godine čak tri miliona neoženjih ljudi, starosti između 35 i 44 godine, živi u domu svojih roditelja. Njih i njihove nešto mlađe vršnjake mediji često karakterišu kao razmažene parazite koji bezbrižno žive o trošku roditelja. Međutim, činjenice ukazuju da njihov stil života u najvećoj meri diktira ekonomska realnost.

Zanimljivosti 31.10.2014 | 09:30

Nedavno objavljene procene japanskog Instituta za statističko istraživanje i obuku, bazirane na cenzusu iz 2010, pokazuju da u toj zemlji danas blizu tri miliona ljudi starosti između 35 i 44 godina žive neoženjeni, zajedno sa svojim roditeljima.

To je 16 odsto od ukupnog broja japanskih državljana te starosne dobi.

Od ta tri miliona, 11,5 odsto je i nezaposleno, kažu proračuni instituta koji se nalazi u sastavu japanskog Ministarstva unutrašnjih poslova i komunikacija.

Tome treba dodati i činjenicu da u Japanu sa roditeljima živi i preko deset i po miliona odrasle dece, starosti između 20 i 34 godine.

Samci kao društveni paraziti

Ljude koji i nakon što zađu u četvrtu deceniju života nastave da stanuju sa roditeljima, primajući od njih novčanu pomoć i prepuštajući im brigu o kućnim poslovima, japanski mediji su pre petnaestak godina počeli da zovu "parazitski samci".

Na tu ideju došli su zahvaljujući knjizi "Doba parazitskih samaca" koju je 1999. godine objavio jedan od vodećih domaćih sociologa Masahiro Jamada.

Mada se čini nedoličnim, pa i grubim da jedan naučnik čitav sloj stanovništva naziva terminom koji zvuči moralno optuživački i sugeriše da treba da promene način života, mediji su, svesni postojanja izražene sklonosti ka samokritičkom preispitivanju i moralnoj kritici u japanskoj kulturi, taj izraz brzo preuzeli i učinili opšte poznatim.

I šira javnost ga je odmah prihvatila jer se činilo da on dobro oslikava situaciju u društvu gde su generacije rođene pre, za vreme i neposredno posle Drugog svetskog rata, koje su dobro znale šta su nemaština i glad i samoprekorno radile, prisiljene da pod stare dane izdržavaju svoje razmaženo, letargično potomstvo.

I zaista, ankete iz prošle decenije su pokazivale da 85 odsto odrasle dece, koji žive zajedno sa roditeljima, ne prilaže novac za kućne dažbine i svakodnevne potrepštine, već da plaćanje troškova života u potpunosti prepuštaju roditeljima.

Čak je 50 odsto njih, povrh toga, od roditelja primalo i džeparac. Sve što bi sami zaradili, ti samci su zadržavali za sebe, odnosno trošili na sopstvene hobije, izlaske i putovanja.

Tako su neoženjene, radno sposobne osobe koje žive sa roditeljima početkom ovog veka zavredile kolektivnu etiketu parazita i postale simbol sebičnosti, lenjosti i apatije koje su doneli bogaćenje, širenje konzumerizma i razvoj tehnologije u prethodnim decenijama.

Njih su pri tom krivili ne samo za moralnu iskvarenost, već i za društvene probleme kao što su niski natalitet i usporavanje ekonomskog rasta.

Samci kao žrtve društva

Međutim, kako kažu pojedini sociolozi, razgovori sa roditeljima pokazuju da većina njih uglavnom uživa u činjenici da njihova deca, mada odrasla, žive zajedno sa njima.

Mnogo roditelja, takođe, smatra da prisustvo dece ne predstavlja bitnije opterećenje za njihov budžet, s obzirom na to da kredit za svoj stan moraju da otplaćuju nezavisno od toga gde im deca žive.

Visoka cena stanovanja, bilo da je reč o kupovini ili iznajmljivanju, osnovni je faktor zašto veliki broj odrasle dece odlučuje da ostane u roditeljskoj kući i nakon što se zaposli.

U poslednjih deceniju i po recesija uzima danak, pa japanske kompanije vrše masovna otpuštanja radnika, prebacuju postrojenja u zemlje sa jeftinijom radnom snagom i nastoje da se što je više moguće oslone na privremeno zaposlenu radnu snagu, kao što su ugovorci i honorarci, za koje ne moraju da uplaćuju penziju i zdravstveno osiguranje i kojima mogu da, ako situacija to nalaže, lako daju otkaz.

Od kraja devedestih na ovamo, i plate polako klize na dole, dok realne cene proizvoda i usluga rastu. Zato je naći stalan posao sa svim beneficijama i ostvariti stabilan prihod u Japanu sve teža misija, pa je ušteda koja se ostvaruje ostankom u roditeljskom domu sve racionalnija i sve privlačnija opcija.

Dokaz za ove negativne ekonomske promene moguće je naći u statistikama koje beleže da je 1990. godine oko 1,2 miliona japanskih građana starosti od 35 do 44 godine živelo sa roditeljima, da je do 2000. ta cifra porasla na 1,6 miliona, da bi se do 2010. gotovo udvorstručila, dostigavši nivo od 2,95 miliona.

Kada se ti podaci sravnaju sa onima o novčanim prihodima, koji kažu da su 1994. samci iz te starosne grupe, koji su živeli zajedno sa roditeljima a nisu imali stalan posao, prosečno zarađivali 2 miliona jena (oko 20.000 dolara) godišnje, a da su njihovi prihodi u 2004. pali na svega 1.4 miliona (14.000 dolara), ekonomska dimenzija fenomena zajedničkog života sa roditeljima postaje upadljiva.

Takođe, među samcima koji nastavljaju da stanuju sa roditeljima ima i dosta onih koji godinama žive u samoizolaciji, jer pate od straha od takmičenja, pa i susreta sa drugim ljudima, koji im je ulio neuspeh na teškim prijemnim ispitima za škole i univerzitete ili maltretiranje od strane vršnjaka.

Stoga se može reći da su fenomeni kasnog sklapanja braka i zajedničkog života sredovečnih samaca i njihovih ostarelih roditelja u današnjem Japanu sve više prouzrokovani ekonomskom nuždom i društvenim pritiskom, a ne ličnim izborom.